Soms weet je niet, waarom het gaat.
Soms denk je: is dit het leven?
Bij het ontwaken,
je lippen nog op elkaar,
je adem nog onspeurbaar,
het boek nog dicht:
zie, dat ben jij.
En misschien denk je,
verdwaasd en vol van vrees,
ik ga verloren, als een kuiken
dat slechts een tikkeltje bonter is,
in een grote grauwe massa veertjes:
zie, dat ben ik.
Maar dan, plotseling, zomaar,
terwijl het ei nog ligt te liggen,
vertoont de schaal een barst en breekt,
vliegen spetters hoog en laag.
Dan komt de onvermijdelijke
breuk met het bestaan,
de sprong in het ongewisse,
eenmalig en zonder weg terug:
zie, dat ben jij.
Naar het Duits van Peter Ruemkopf, 'Auf was nur einmal ist'. Uit: Haltbar bis Ende 1999 (Hamburg 1979).